Yaşadığımız, gördüğümüz herhangi bir hadiseyi nasıl algıladığımızı ve bu algımızın davranışlarımıza ne zaman, nasıl yansıdığını bazen olur ki kendimiz bile bilemeyebiliriz. İstisnaları daima vardır, kabul edilmeli. Kimsenin iç dünyasını kendimize göre yorumlama lüksümüz olamaz, velev ki önyargılarımız, tespitlerimiz doğru olsun. Diğer bir ifade ile, istenmeyen bir olay başımıza geldiğinde, dışarıda sorumlu aramak anlamsız. Kendi ışığımızı…
Düşünce dünyamız kaos üretmekte. Savaş, gözyaşı, ayrılık, açlık, sefalet… Belki daha acısı bu halimizden memnunuz. Aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar bekliyoruz. Sürekli zorluyoruz açılmıyor kapılar, senelerce… Neden hayret ediyorum ki ben? Bilenler susmuş, nahif bir ifade ile hedef göstermekle yetinmiş. Zamanını beklemişler. Kuran’ın yeni bir tefsirine ihtiyaç var. Yeni bir tefsir demek, yeni bir düşünce…
Bir anı okudum geçenlerde. Duygulandım. Yazıda bir film çekiminde yaşananlar özetlenmiş. Sanatçı rol gereği namaz kılmış. Ama ağlamış. İşte öyle bir şeylerdi. Yazıyı bir kez daha bu gözle didiklemek istemiyorum. Neden böyle bir yazı kaleme alındı, bilmem mümkün değil. Kim veya hangi düşünce yerildi, hangisi bulutlara yükseltildi, emin değilim. Ben sadece bana hissettirdiklerini sizlerle paylaşabilirim.…
Bilir misiniz nasıl olur? Veya Kürtçe, Arapça, İngilizce, Çince, Rusça… Kürtçe hariç aklıma geldiği gibi yazdım, sıranın bir önemi yok. Kürtlere kürt deyince sanki ayrıcalık yapıyorum gibi geliyor bana, demeyince hissiyatlarını, aidiyetlerini yok saymak… Hayrolsun! Bu kavramı ilk kez kayınvalidemden duymuştum yıllar önce. 1960’lı yıllarda gelin olarak gitmiş Almanya’ya. Yaklaşık 20 yıl kadar yaşamış orada…
Başımı alıp gidesim var. Uzaklara, çok uzaklara… Herkesin birbirine saygı gösterdiği yere. Hiçbir rozet, apolet, ünvanın olmadığı… Gerçekten böyle bir yer bulunabilir mi, bilmem. Dünyada veya kâinatta, maddi veya manevi alemlerde.. Veya gerçekten böyle bir yer var ise kim gitmek ister ki oraya? Herkes halinden memnun sanki. Hak edilmiş kölelikleri veya efendilikleri yaşıyoruz, mutlu mesut,…
Sokakta gördüğümüz herhangi birisine, herkese, tüm insanlara, insanlığa, yaratılmış olan herşeye seviyorum diyebilmek… Çünkü herhangi birisini, bir şeyi hariç tuttuğumuzda gerçek sevgi olamaz kalbimizdeki. Bence böyle. Bazıları ütopya deseler de bence böyle. Bir insanı sevmek daha zor aslında. Tüm yaratılmışları sevmek ise bir bakış açısı. Veya bir ilk adım; sonsuzluğa, huzura, mutluluğa, mutluluk kaynağı olmaya……
Gerçekten Allah rızası ise gayemiz, sadece dosta değil, düşmana bile yardım ederiz. Bu konuda farklı fetvalar verilmiş olabilir ama beni tatmin etmiyor, isyanlarım var. Çünkü Allah ile anılan söylemlerimizin derinliği sonsuz, gücü imanımızla orantılıdır. Çünkü en kötü bildiğimiz o insanın da bir yüreği vardır. Ve o yürek anlaşılmadığında acır. Her yürekten yükselen feryatların ulaştığı tek…
Bir dostum sorar bu kavramın boyutlarını. Haydi hep beraber ele alalım. Sınırsızlıklarımızda dolaşalım biraz, neden yardım ederiz? Belki bazı kriterlerim çok ağır gelebilir. Öncelikle, her insan için geçerlidir, diyemem, böyle bir iddiam yoktur, olamaz. Ancak insanlığın genel özelliklerinde görülenler bizde de olabilir. Ve masaya yatırmak, anlamak isteğimizin ve ciddiyetimizin bir göstergesi… Kendimize dokunmadığı sürece hiçbir…